این زمستان عاشق می‏شوم - داستانی کوتاه از حافظ خیاوی

الان دیگر سردم نیست. نمی‏لرزم مثل قبل. نه دندان‏هام می‏لرزد و نه مویی بر تنم راست می‏شود. راه هم نمی‏روم. نشد که ادامه دهم راه را، نشد که بروم و برسانم خودم را به آن درخت. اگر بیست، سی متر دیگر هم می‏رفتم، می‏رسیدم به درخت، با هر جان کندنی بود، می‏کشیدم خودم را بالا. تا دو سه ساعت پیش، حتی همین نیم ساعت پیش داشتم می‏مردم از سرما. لباسم کلفت است، پولیور پشمی‏ و از زیرش بلوز یقه اسکی تنم است، ولی سردم بود باز. از دست لباس هم کاری برنمی‏آمد. با این‏که وقتی داشتم کاپشنم را می‏خریدم، سعی کردم کت و کلفترین کاپشن را بردارم و کلی هم پول دادم پاش و فروشنده هم کلی تعریفش را کرد که این بهترین جنسی بود که داشتیم، ولی داشتم یخ می‏زدم. ولی حالا نه. نه سردم است و نه راه می‏روم و نه تا آخر عمرم می‏رسم به آن درخت تنها.

کی به من گفت بزنم بیرون امروز. کدام آدم عاقل راه می‏افتاد می‏آمد اینجا. اصلا کجا دارم می‏روم من. چه خبر است توی شهر. مگر همین هفته پیش نبودم آنجا. دلم تنگ شده بود مگر برای مادرم. پدرم که در نمی‏رفت از خانه. بچه ننه هم که نیستم من. ولی کله خر خوردم و زدم از روستا بیرون، آن هم در این بوران، زیر این برف که هیچ خری حتی تخم نمی‏کرد سرش را بیاورد از طویله بیرون. کدخدا اگر می‏دید، نمی‏گذاشت. قال و مقال راه می‏انداخت و به زور و فحش و فحش کاری هم که بود جلوم را می‏گرفت. هرکس دیگری هم اگر می‏دید مانعم می‏شد، به ریشم می‏خندید و دستم را می‏گرفت، می‏کشید می‏انداخت توی خانه‏ام. توی آن کلاسی که هم می‏خوابیدم توش و هم درس می‏دادم به بچه‏های مردم. ولی کسی نشنید انگار وقتی که داشتم موتورم را هندل می‏زدم. آن هم این لندهور روس که زرت، زرت موتورش تا آن سر دنیا هم می‏رود. حالا چرا کسی نشنید، یا شنید و نیامد کاری کند، از شانس بدمصب من بود. من هم از کجا بدانم که خراب می‏شود این صاب مرده توی این هیر و ویر. این که جان سگ داشت پدرسگ. نشده بود که زمین گیرم کند این طوری. خم به ابرو نیاورده بود در این همه وقت که بر پشتش زمین و آسمان را دوخته بودم به هم.

کی می‏گذرد حالا از اینجا. کی راه گم می‏کند مثل من و راه می‏افتد مثل ابله‏ها که برود شهر. شهر کیلویی چند توی این قیامت. کاش اقلاً کار واجبی داشتم، مادرم مریض بود مثلاً، یا چانه پدرم را می‏کشیدند که اگر نمی‏رفتم و نمی‏رساندم خودم را خانه، دیگر نمی‏دیدمش هرگز. یا اینکه قرار ملاقاتی با دختری، چیزی گذاشته بودم حتی. یا در یک جلسه مهم، توی استانداری باید حاضر می‏شدم و توصیه‏های مهم و حیاتی  ارائه می‏‏دادم در رابطه با امنیت ملی. کجا می‏خواستم بروم. فوق فوقش اگر می‏رسیدم شهر، می‏رفتم می‏نشستم توی قهوه‏خانه، پای شطرنج، چایی پشت چایی می‏خوردم و فرت فرت سیگار می‏کشیدم و گوش می‏دادم به چرت و پرت بچه‏ها و الکی می‏خندیدم با آنها. حالا اگر یک، دو ته استکانی بود که می‏انداختیم بالا و سری گرم می‏شدُ و بند می‏کردیم به این و آن و دست می‏انداختیم خلایق را و سرکار می‏گذاشتیم بر و بچه ها را، دست می‏گرفتیم برای رفقا، باز یک چیزی، باز می‏شد که بگم خب، می‏ارزد در این برف بزنم به راه.

توی روستا که خوش‏تر می‏گذشت، بیشتر حال می‏کرد آدم. می‏رفتم می‏نشستم خانه کدخدا، هم شامم را نوش جان می‏کردم و هم دید می‏زدم گاه و بیگاه، پت و پهلوی دخترش را و می‏خنداندمشان دل سیر و وقتی هم بلند می‏شد دختره که سفره را پهن کند یا چایی جلویم بگذارد، یا استکان‏های خالی شده را بر دارد، نگاه می‏کردم زیر چشمی‏ چاک سینه برآمده‏اش را که  عین دو تا توپ نرم بال بال می‏زد زیر پیراهن گل منگلی زرد و سبز و قرمزش.

چی می‏شد که همان را می‏گرفتم، همان جا، توی روستا می‏ماندم. چش بود مگر دختره، سگش که می‏ارزید به دخترهای پرفیس و افاده و پرادعای لاغر مردنی زردنبوی شهری. اگر نمیرم اینجا، اگر یخ نزنم و جان به در ببرم، کسی پیدا شود از جایی، گرگ نخوردم، می‏روم همان دختر کدخدا را می‏گیرم. قول می‏دهم به خودم، اصلاً نذر می‏کنم. من که در همه عمرم نذر نکرده‏ام و حتی یکبار، یک شاهی هم نگذاشته‏ام کف دست کسی برای رضای خدا، اگر نمیرم امروز، بر می‏گردم و می‏روم همان دختر را می‏گیرم.

نه. کسی گذرش نمی‏افتد اینجا. نه ماشینی می‏گذرد، نه مردی با اسب. چه برفی هم می‏بارد خیر سرم. یک لحظه هم امان نمی‏دهد مرده شویش ببرد. نفسی در نمی‏کند این ابر سیاه که نشسته همین جا، بالای سر من. کاش حالش بود، کاش می‏شد که دهانم را باز کنم کمی، اگر چنددانه برف می‏نشست روی زبانم چه کیفی می‏داد. زوزه این گرگ مگر می‏گذارد که آدم به مزه برف فکر کند. نمی‏دانم هم از کدام سو می‏آید صدایش. گرسنه هم هست حتماً. چرا برف که می‏بارد، گرگ‏ها گرسنه می‏شوند. مگر علف کوفت می‏کنند خیرندیده‏ها. گرگ تنها هم هست حتماً که زده از گله بیرون مثل من. من که گرسنه نبودم. کدخدا هم که نمرده بود. دخترش هم که رو نمی‏گرفت از من، بیچاره. چه خورش‏هایی می‏پخت وقتی که می‏رفتم خانه‏شان که همیشه می‏رفتم. اگر نمیرم روی این برف، اگر مجال دهد و نبارد این قدر و اگر بگذارد برود این گرگ تنها، قسم می‏خورم که برگردم و داماد همین کدخدا شوم. کاری ندارد که، یک کلاه از آن کلاه‏هایی که می‏دانم کدخدا دوست دارد بگذارد سرش، از آن‏هایی که مادرم خیلی بدش می‏آید و می‏گوید کلاه قرمساقی، بخرم و ببرم برایش، می‏خندد و می‏گذارد سرش، می‏شوم دامادش. به همین راحتی. درست است که دخترش خیلی سواد مواد ندارد و بیشتر از پنجم درس نخوانده، که آن پنج کلاس را هم به ضرب و زور نمره‏های الکی من زده و آمده بالا و همیشه خدا هم تنش بوی پهن گاو و پشگل شتر و پشم گوسفند می‏دهد. ولی ایرادی ندارد. قول می‏دهم که دو سه روز اگر دست نزند به گاو و گوسفند و پای نگذارد توی طویله و هر روز دوش بگیرد و عطری، ادکلنی هم بزند به تنش، بوی خوش می‏دهد. حالا شتری راه می‏رود، برود. به جهنم. سرطان نیست که، یادش می‏دهم خودم، چند روز اگر کار کنم روش، چنان راه برود که مو نزند با دخترهای فشن. چیزی مگر کم دارد از آنها؟ اگر کمی ‏شانس می‏آورد فقط، اگر اسمش چی چی چیلا بود و توی رم و پاریس و یا هر جهنم دره کوفتی با کلاس دیگری زندگی می‏کرد، یقین دارم که می‏شد یکی از همان بزک دوزک کرده‏های خوش ادا اطوار قرتی که همه مردان عالم تو کفشان هی دارند ریموت کنترل تلویزیون را دور از چشم زن‏هاشان گاز می‏گیرند.

درست است که من تصمیم داشتم این زمستان عاشق دختری شوم که تی‏شرت لیمویی تنش  و عینک فریم قهوه‏ای خوشگل چشمش زده باشد  و بازی بازی‏کنان با موهای لخت سیاه سیاهش که از بناگوشش بپیچد بیفتد گوشه گردی صورتش، خیره شود به من و هی هروکر کند و هی بخندد و ریسه برود و وقتی هم خم شود از روی صندلی راحتی تا چیزی را از کف اتاق، از روی فرش بردارد، برود بالا کمی‏ همان تی‏شرت لیمویی و بیرون بزند کمر خوش تراش گندمی‏اش و هی قربان صدقه برود و بغل کند و لپ دو تا عروسکش را بکشد و هر دو را به اسم صدا زند و رختخواب هم وقتی می‏رود ببرد هر دو را با خود و پتو را رویشان تا جایی بکشد بالا که خفه نشوند خدانکرده شبی، نصف شبی.

من تصمیم داشتم و گفته بودم به هر کسی که می‏پرسید پس کی زن می‏گیری، که حتم دارم این زمستان و یا حتی همین ماه دی، دو سه روزی که از یلدا بگذرد، عاشق شوم به دختری که حرف نون توی نامش دارد. من که ابله نبودم عاشق دخترهای به درد نخور و بی‏خاصیت همسایه شوم که وقت بچگی، از پشت بام دیده بودم که چطوری می‏نشستند و می‏شاشیدند پای دیوار. به دوستانم هم، توی همان قهوه‏خانه‏ای که هر روز خدا چند ساعتی را آنجا، به پای چای و سیگار و شطرنج و حرف مفت تلف می‏کردند،گفته بودم تو خط عشق دخترهای کلاس هم نبودم که شب و روز هی خرخوانی می‏کردند و بوی ادکلن‏های ارزان قیمت می‏دادند. این‏ها را گفته بودم به همه و به ریشم خندیده بودند همگی از دم.

شاید اگر پایش بیفتد، عاشق دختری هم بتوانم بشوم که دارد با مادرش از خرید می‏آید. دختری چشم و ابرو مشکی که بند کیفش را روی دوشش جابه جا کند هی و از سمتی راه برود در پیاده رو که نزدیک جوی کنار خیابان باشد. عاشقش می‏شوم اگر کنار درخت بلندی برسم به او و اگر باد آرامی‏ هم بوزد و بال روسری‏اش را تکان بدهد و نگاه کند مرا یک آن فقط و بگذرد و برود باز. تصمیم خودم را سفت و سخت گرفته بودم. نقشه هم چیده بودم که وقتی ببینمش و باد بال روسری‏اش را تکان دهد و نگاهم کند و بگذرد، برگردم و راه بیفتم از پشتش و بروم تا ببینم کدام خانه می‏رود. خوشبخت می‏شوم با او و هم با آن بلا گرفته تی‏شرت لیمویی که با عروسک‏هاش می‏خوابد و هم با چند و چندین دختر دیگر که قرار بود ببینمشان اینجا و آنجا و تصمیم داشتم همین که دیدم با یک نگاه عاشقشان بشوم.

اگر بگذرم به سلامت از امروز و نکشد مرا برف و نخوردم گرگ که حالا دیگر زوزه نمی‏کشد و می‏دانم که همین دور و اطراف مرا می‏پاید تا بمیرم، اگر مردی بیاید از آن دور، از سوی روستا با اسب یا با موتور و چه می‏دانم با هر چی، پیاده و بردارد و بگیرد و ببرد روی دوشش، همین که برساندم ده، بگذردم کنار بخاری هیزمی، چند دقیقه‏ای نمی‏گذرد که جان می‏گیرم باز. هر خانه‏ای هم شد، بشود. حالا نمی‏میرم که یک چند ساعتی در خانه‏ای بخوابم که دختر کدخدا آنجا نباشد.

ولی کی می‏آید که بگذرد از اینجا و نگذارد که بمیرم من، آن هم مردی که تصمیم داشت همین روزها، عاشق دختری بشود که با کفش پاشنه بلند، پشت پیشخوان یک بانک، فیشی را پرکند و خودکار آبی را طوری زیبا و قشنگ میان انگشت‏های سفید بلندش بگیرد و بنویسد که وای... دختری که یک دسته مویش هم -حالا هر رنگی هست باشد- بیاید و تاب بخورد آرام با باد نفسش بالای همان کاغذی که دارد پر  می‏کند. می‏توانستم خود را فدای چنین دختری کنم.

می‏توانستم عاشق دختر چشم سبزی هم بشوم که توی حیاط دانشگاه، روی لبه سیمانی باغچه ، زیر درخت توت بزرگی بنشیند و دور از همه و تنها کتاب کوچک شعری را ورق زند.اگر نخورد مرا این گرک. کجاست. چند قدم دورتر از من است، گوشم را که تیز می‏کنم خرخرش را می‏شنوم.

اگر به دادم برسد کسی، برمی‏گردم ده و سعی می‏کنم عاشق دختر کدخدا شوم. قسم می‏خورم که همه سعی و توانم را به کارگیرم و دچار عشقی بشوم که نپرس.

از آن عشق‏های سوزان و آتشین، از آن عشق‏هایی که توی کتاب‏ها فقط دیده می‏شود. عاشق بشوی پسر و زمستان هم باشد و برف همه جا بنشیند و سرمای سیاه هم دمار آدم را در بیاورد، وای چه کیفی باید داشته باشد. هی بروی دور و اطراف خانه دختر بپلکی، هی این پا و آن پا بکنی و له له بزنی که یک دقیقه بیاید یا سری از دری یا پنجره ای بیاورد بیرون و تو قلبت تاپ تاپ صدا کند بلند و خوش خوشانت شود و از طرفی بترسی که نبیندت کسی. که یهو سبز نشود جلوت پدرش یا برادرش. یا بروی دم در مدرسه‏اش و سر کوچه‏ای که مدرسه آنجاست بایستی و منتظر بمانی تا پیدایش شود و راه بیفتی دنبالش تا دم در خانه و وقتی که دارد از در خانه می‏رود داخل برگردد و نگاهت کند و لبخندی هم اگر بزند که واویلاست. ولی دختر کدخدا که مدرسه نمی‏رود. تازه اگر برود راه دوری که نمی‏رود. مگر نمی‏رفت، نمی‏آمد پیش خودم، شاگرد تنبل خود گردن شکسته‏ام نبود مگر چند سال. چطوری می‏توانم عاشق دختری شوم که به راحتی آب خوردن می‏روم خانه‏اش، با کلی سلام و صلوات «تشریف می‏برم» می‏نشینم سر سفره، دختر هم که همیشه پیش چشمم است و لب تر کنم کدخدا دو دستی می‏گذارد کف دستم و یک من قند توی دل دختر حلواحلوا می‏شود

نه! این عاشق شدنی نبود که من تصمیمش را داشتم. این که تب و تاب و آلاخون والاخون و زرد و آبی و قرمز شدن ندارد که بابا. ولی چاره‏ای هم مگر دارم. نذر کرده‏ام بدبختی. هر خاکی که شده سرم می‏ریزم و با زور هم که شده این عشق را می‏تپانم توی قلبم. اگر قلبی مانده باشد. اگر بگذارد این برف. اگر نخوردم این گرگ که دیگر حتم دارم این فس فسی که می‏شنوم، صدای نفس نفس خود اوست. اگر می‏توانستم سرم را کمی‏بگیرم بالا می‏دیدمش. همین جاها باید باشد. یکی، دو متری‏ام هست حتماً سگ مصب. اگر تکانی به خودم می‏دادم خوب بود، لااقل چند قدمی‏می‏رفت عقب‏تر. حتماً هم پیر است. گرگ که پیر بشود، تنها می‏شود. از ترس این که گرگهای جوان نخورندش، جدا می‏شود از گله. کدخدا می‏گفت. گرگ زیاد دیده توی عمرش، خیلی را هم زده با تیر. شکارچی ماهری است. هی کدخدا، کجایی، بیا دنبالم بابا، مگر نمی‏خواستی که دامادت شوم خانه‏خراب. یادت نیست هی گوشه، کنایه می‏زدی و حرف دخترت را می‏آوردی وسط ربط و بی‏ربط و مدام مغزم را می‏خوردی از بس که از خواستگارهایی می‏گفتی که ردشان می‏کردی. مگر چند تا جوان زن نگرفته است توی این خراب شده چُس مثقال. یه تکانی به خودت بده، این گرگ دارد مرا می‏خورد. من دوست نداشتم اینطوری بمیرم آخه. منی که کلی آرزو داشتم. برای مردنم هم نقشه‏ها کشیده بودم. من که نمی‏خواستم مثل ابله‏های معمولی بمیرم. نمی‏دانم هم که چه برسرم می‏آید وقتی بمیرم. نمی‏دانم کجا می‏روم. دوست ندارم همه چیز تمام شود. حقیقتش دوست دارم بروم بالا، توی آسمان باشم. از آن بالا ببینم که چه گُهی می‏خوردی کدخدا، وقتی که داشتم موتورم را روشن می‏کردم. کر بودی مگر ترتر آن همه هندل را نشنیدی. آن هم توی همچین هوای سردی. روشن می‏شد مگر صاحب مرده. بروم آن بالا خیلی چیزهای دیگه هم می‏بینم، می‏بینم که برف چقدر آمده بالا. شاید نتوانم موتورم را ببینم، برف گرفته رویش را حتماً . موتور که از من کوچکتر نیست. از آن بالا قهوه‏خانه را هم می‏بینم که دارند همان کارهای تکراری همیشگی را می‏کنند. راستی کدخدا اگر یک وقت بچه‏های قهوه‏خانه آمدند این دور و بر، نگو به آنها که من می‏خواستم بروم آسمان. تو که آنها را نمی‏شناسی، پاک آبروم را می‏برند و هرجا که نشستند صفحه می‏گذارند پشت سرم که مرتیکه رفت آسمان. آخه ما با آن‏ها هیچ وقت، همچی حرف‏هایی نداشتیم. ولی گوش شیطان کر، من بدم نمی‏آید بروم آسمان. آن‏وقت هر حرفی را  هر کی بزند پشت سرم می‏شنوم. تو که حرفی نمی‏زنی کدخدا. آدم خوبی هستی. دخترت هم حرفی به تو نمی‏زند. امکان ندارد که بزند. شرم و حیا می‏کند بچه. باور کن من کاری باهاش نکردم، تو به رویش نیاوری یک وقت. ولی خودش آمد خانه. شام برام آورده بود یا درس را بهانه کرده بود یادم نیست. ولی من نه با دخترت خوابیدم و نه لختش کردم. یعنی دورغ چرا بگویم، می‏خواستم، ولی نشد، دخترت دست و پایش را گم کرد و جیغ کشید. ترسیدم که آبروریزی کند، ولش کردم رفت. من فقط بوسیدمش کدخدا. حتی درست حسابی سینه‏هاش را هم دست نزدم. حیف شد، کاهش اقلاً این کار را می‏کردم. حالا اگر بمیرم و خبری از حوری، موری نباشد چه خاکی سرم بریزم، پاک خسرالدنیا و الاخره می‏شوم. ولی جهنم نمی‏روم من. مطمئن مطمئن. من که گناهی نکرده‏ام. توی این همه سال تنها گناهم فقط این بود که دخترت را بوسیدم. آن هم نه از آن بوسه‏هایی که زبانم لال توی فیلم‏ها می‏بینی. این خبرها نبود باورکن. دخترت اصلاً بلد نیست که از آن بوسه‏ها بدهد به آدم. یک بوسه معمولی و کمی‏ هم، همچی بفهمی، نفهمی، آن هم از روی پیراهن، کدخدا

.

حلالم کن خوب تو. اگر تو حلالم کنی پاک پاکم. شاید بهتر هم باشد که این طوری بمیرم. با این‏که آن همه نقشه که برای مردنم کشیده بودم، این یکی را تو خوابم هم ندیده بودم. ولی خوب باید باشد. مرده‏ام هم به درد گرگ گرسنه‏ای می‏خورد، ثواب دارد. لااقل بهتر از آن است که نمیرم و عاشق دختر تو  شوم. یک وقت تفنگت را بر نداری و بیفتی دنبالش، کاری به کار تو ندارد پیرمرد. گوسفندهای تو را که نخورده است. ولش کن. تو نکشیش هم می‏میرد. گرسنه‏اش می‏شود، می‏میرد. چند روز مگر سیرش می‏کنم من؟ چند نفر ابله مثل من پیدا می‏شود که در چنین روزی بزند بیرون. زمستان هم که تازه دارد شروع می‏شود. آن قدر برف بریزد از این آسمانی که من دارم می‏بینم. آن قدر برف ببارد کدخدا.