یک یادداشت بلند

نوشته هام زیادی کوتاه ان ؟ نه ؟  امروز می خوام یه یادداشت بلند ( نه زیاد بلند ! بلکه بلند تر از قبلی ها ) بنویسم...تصمیم گرفتم  هر چیزی که الان دارم بهش فکر می کنم رو بنویسم

صبح با یه ذهن کاملا فوتبالی از خواب بیدار شدم ! امشب شب هول ناکیه ... بعد حذف ایران از جام جهانی و اولین حسرت من برای جام جهانی  امشب می تونه تعداد این حسرت ها به عدد 3 برسه ! آره 3 ! آرژانتین و پرتقال امشب در یک قدمی حذف از جام جهانی اند و این یعنی انتهای حسرت... نبودن مسی و توز و رونالدو با  بازی های فانتزی شون خیلی دردآوره... تصور کنین ! کردین ؟ اوه یادم نبود... فکر  کنم مشتری های اینجا زیاد اهل فوتبال نباشن  ولی خب فوتبال واسه من یه چیز دیگه ست ، با تمام علاقه دیوانه واری که به کتاب و فیلم دارم ولی شدیدا معتقدم هیچ پدیده ای به اندازه فوتبال نمی تونه وجه دراماتیک داشته باشه و آنی ترین و شدید ترین احساسات رو تو یه لحظه به آدم منتقل کنه... وقتی با یه نگاه دیگه به فوتبال بنگرید می بینید چیزی فراتر از یک بازی ساده ست...حالا اگه احیانا کسی  اهل فوتبال بود تو کامنتش بگه

خب ! دیگه به چی فکر می کنم ... اینجا یه کم بحث سیاسی میشه و من مجبورم یا فکرمو سانسور کنم یا بیخیال شم ... ولی نوشتن با سانسور بهتر از ننوشتنه... صبح تو روزنامه ها خوندم دفتر کروبی پلمپ شده ، یکی از اقلامی که الان تو سفره ی قاطی پاتی مغزمه همینه... تو دلم شجاعت و آزادگی کروبی رو تحسین می کنم... وایسین نرین پاراگراف بعدی هنوز یه تکیه اش مونده ! اقایان حجاریان و عطریان فر و شریعتی در میزگردی ! ترتیب اصلاح طلبان را دادند ! و قرار است به زودی این میزگرد را ببینیم... یاد روزایی هستم که عطریان فر رئیس شورای سیاست گذاری روزنامه شرق بود و من عاشق شرق بودم(جوری که هنوزم اکثر شماره های شرق رو آرشیو شده نگه داشتم) یاد سال 76 که تازه یه چیزایی حالیم شده بود و "صبح امروز" به مدیر مسئولی حجاریان روزنامه ای بود که هر روز به همراه خرداد و نشاط می خریدم و ... بیشتر از این حوصله ی ورود به جزئیات ! رو ندارم فقط بگم حس خیلی بدیه

باید اعلام کنم از نوشتن همه چیزایی که تو ذهنم بود پشیمون شدم ! آخه خودتون رو بزارین جای من ، میشه آدم هر چی تو ذهنشه رو بگه ! خدایی میشه ؟ یه سری افکار هستن که خطرناک ان... یه سری هستن غیر قابل پخش... یه سری خصوصی ان ... یه سری اصلا به زبون نمیان ... 

چه جسارتی ! من یه مطلب نوشتم توش خبری از ادبیات نبود ! خیلی خب ببخشید ! اینم یه شعر :

هر شب باز می گردم

پیغام ها را زیر و رو می کنم

که هیچ کدام از تو نیست

و منشی تلفنی

در آرزوی شنیدن صدای تو

پیر پیر شده است

(حمید رضا شکار سری)

پ. ن : یه بحثی تو کامنتا شد گفتم اینجا هم اضافه اش کن :

اگه بخواین فقط یکی از  فکراتون رو پنهان کنین اون فکر کدومه ؟ (توضیحات تو کامنت دونی هست)